پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

سفر غیرمنتظره وزیر امورخارجه به محل برگزاری اجلاس گروه ۷ بار دیگر هیجانی رسانه‌ای را برانگیخت. امیدواری‌هایی پدید آمد و گفت‌وگوهایی در میان شهروندان که «کاش توافقی شود...». نویسنده نمی‌خواهد از چند و چون چنین توافقی یا امکان‌پذیری آن بنویسد، بلکه می‌کوشد بر تصویر بزرگ‌تر نظم بین‌المللی پساثبات هژمونیک متمرکز شود و موقعیت ایران را در آن مورد بحث قرار دهد. در دهه‌های اخیر، توزیع قدرت بین‌المللی در قالب ثبات هژمونیک قرار داشت.اما اکنون و در پیامد بازتوزیع قدرت در سیاست بین‌الملل، جهان جدیدی پدید آمده، جهانی که به‌طور تناقض‌آمیز، مهم‌ترین نماد آن آمریکای جدید است.

در یک ماه گذشته ایالات متحده آمریکا به بهانه حمله به کشتی ها و نفتکش ها و همچنین حفاظت از دریانوردی و جریان آزاد انتقال انرژی، خواستار تشکیل یک ائتلاف نظامی دریایی در خلیج فارس با حضور تمامی کشورهای ذی نفع و به ویژه متحدانش شد.

اقدامات اخیر آمریکا علیه ایران، این پرسش را برای بسیاری از ناظران داخلی و خارجی ایجاد کرده که ایران برای مقابله با این اقدامات چه باید بکند؟ در واقع با توجه به سیاست‌های تهاجمی واشنگتن برای تسلیم ایران، جمهوری اسلامی ایران با توجه به ظرفیت‌ها و توانمندی‌های موجود خود، لازم است چه راهبردی در پیش بگیرد.